دخترک گل فروش

حروف درشت قرمز رنگ به زور خود را در چشم دخترک جای می دهند. می بیند، اما نمی خواند. نمی خواهد بخواند که وقتی داور نفسش را یکهو ریخت توی آن سوت سیاه، کدام رنگ خوشحال بود و کدام تیم مغموم...
اصلاً به او چه ربطی داشت این حرف ها؟ حروف درشت و قرمزرنگ به زور می خواهند از چشمان دخترک به مغزش نفوذ کنند؛ اما ذهن دخترک پر است از خاطره های تماشای یک ویترین، از حسرت آن پیراهن گلدار، از صدای ناله های شبانه مادر که از درد پا به خود می پیچد.
دست های دخترک پر است از نداشتن ها، چشم هایش از ندیدن ها، قلبش از دست نیافتن ها و.... اصلاً چرا طعم تلخ تمام نه های جهان را باید مزه مزه کند؟!
حروف درشت سیاه رنگ به زور خود را در چشممان جای می دهند. می بینیم اما نمی خوانیم. نمی خواهیم که بخوانیم که چطور دخترک برای یک تکه نان آرزوهایش را در ذهنش مدفون کرد و شاخه گل ها و فال ها را در دست گرفت تا راهی خیابان شود. اصلاً به ما چه ربطی دارد این حرف ها!

چهارشنبه 20 بهمن 1389 - 6:36:17 PM