قول و قرار با خدا

من و خدا یه قول و قراری با هم گذاشتیم ، اون به من قول داد همیشه

مراقبم باشه و کمتر و کمتر از عالی‌ترین ، بهم نده و من بهش قول دادم

حتی اگر دل بی‌قرارم در حسرت آرزویی بال بال می‌زد و شوق استجابت

دعایی آتیشم می‌زد با تموم وجودم بدون ذره‌ای تردید ، اول بگم اجازه

خدایا ، خدایا تو اجازه میدی ؟ تو صلاح می‌دونی ؟ اگه تو ناراضی باشی

دلم به نارضایتیت راضی نمی‌شه ؛ می‌دونم آخه تو دوستم داری و همیشه

برام بهترین‌ها رو خواستی ؛ اصلاً از خوبی بی‌انتهای تو ، بد خواستن

محاله .

اعتراف می‌کنم قول سنگینیه و عمل بهش مثله به زبون آوردنش کار

ساده‌ای نیست ، واسه همین از خودش خواستم و بهش گفتم : من فقط یه

بنده‌ام ، چیزهایی هست که تو می‌دونی و من هیچ وقت نمی‌دونستم و شاید

هیچ وقت هم نفهمم .

اتفاقاتی می‌افته که ذهن محدود من قادر به تعبیرش نیست ، چشم‌های

قاصر من قادر به دیدن اون چه پشتش هست ، نیست ؛ دلایلی مخفی هست

که شاید واسه همیشه مسکوت و مکتوم باقی بمانه و اسراری هست که

شاید دونستنش ، فهمیدنش ، تو ظرف ادراک من نگنجد . اینو تو می

دونی .

پس واسه لحظه‌های دشوار به من قدرت تحملشو ببخش . منو به اون

نقطه برسون که همیشه یادم بمونه ، همه چیز از سوی تو خیر مطلقه

حتی اگر ظاهراً همه چیز عذاب‌آور و دشوار باشه .

گاهی اوقات آرزوهایی داشتم و تو زیر نامه آرزوهام نوشتی موافقت

نمی‌شود . راستش اولش حس خوبی نداشتم ، دلم می‌گرفت ، شاید به

خاطر جنسم که شیشه حس و عاطفه بود .

منو ببخش که یه وقتایی از سر بی‌صبری و ناشکیبایی تو خلوت و تنهاییم

ازت می‌پرسم : آخه چرا ؟ ؟ ؟

وقتایی که هر چی فکر می کردم فکر اسیر خاکم به هیچ جا نمی‌رسید .

دنبال دلیل می‌گشتم و دلیلی پیدا نمی‌کردم ، پیش می‌اومد که با یه بغضی تو

گلوم تکرار کنم : آخه واسه چی ؟ چی می شه اگه ... ؟

یه وقتایی از سر بی‌حوصلگی و فراموشکاری بهت گله می‌کردم ، چقدر

از بزرگواریت شرمنده‌ام که منو در تموم لحظه‌های ناشکریم ، توی تموم

لحظه‌های بی‌صبریم با محبت تحملم کردی ، نه تنبیهم کردی نه حتی

ذره‌ای محبتت رو ازم دریغ کردی . توی تنهاترین لحظات تنهاییم ،

درست تو لحظه‌هایی که فکر می‌کردم هیچ کس نیست ، اون موقع که به

این حس می‌رسیدم که چقدر تنهام ، واسم نشونه می‌فرستادی که : من

خودم تا آخرین لحظه باهاتم واسه تموم لحظات همراهتم . من تنها بنده تو

نبودم اما یه لحظه هم تنها رهام نکردی .

تو تنهاترین و محکم‌ترین قوت قلب دل تنهامی . تو طوفان‌های زندگیم تو

ابتدا و اصل آرامشمی . تو از من به من نزدیک‌تر بودی موندم که چطور

گاهی اوقات چشم‌های غافلم ندیدت اما تو هیچ وقت حتی لحظه‌ای منو

ترک نکردی . روزهایی رسید که فکر کردم با من قهری تو حتی در

همون لحظه‌ها با همون فکر اشتباه که حتی از به خاطر آوردنش شرمنده

می‌شم از من قهر نکردی و به خاطر این فکر کودکانه نادرست طردم

نکردی .
من دوستت دارم . منو ببخش اگه قولم مثل خودم کوچیکه ، اما دلم به

بزرگی بی‌حد تو خوشه و پشتم به کمک‌های تو گرم .

از تو سپاسگزارم که با بزرگواری همیشه کمکم کردی .

تو همونی که هر وقت ازت یاد کردم ، بهم امید بخشیدی ، تو یادت چیزی

هست که منو زیرو رو می‌کنه . غصه‌هامو می‌شوره و دلشکستگی‌ها‌مو

ترمیم می‌کنه ؛ چیزی که در هیچ چیز غیر از یاد تو نیست .

هر وقت خواستم ببینمت بی‌درنگ با مهربونی در رو به روم باز کردی و

نگاه نکردی گناهکارم . حذفم نکردی من همیشه دست خالی به دیدنت

اومدم و تو همیشه با دست پر روانه‌ام کردی .

هر وقت صدات کردم طوری بهم جواب دادی که انگار مدت‌هاست

منتظرم بودی ؛ هر وقت ندونسته از بی‌راه سر‌در‌آوردم خودت منو صدا

کردی ، گاهی با تلنگر اتفاقات ساده روزمره منو از ادامه یه راه غلط منع

کردی . اما حتی اون وقتی که ازم مکدر بودی با بزرگواری آبروم رو

حفظ کردی . تو همیشه خدا بودی و من همیشه حتی کمتر از یه بنده ،

به من از صفات و ذات چیزهایی ببخش تا جسم خاکی من به روح

آسمونی حتی شده یک سر سوزن نزدیک‌تر بشه .

به حافظه‌ام قدرتی ببخش تا اجازه گرفتن از تو رو هیچ وقت از خاطر

نبره ، به اراده‌ام همتی ببخش تا استوار بر این عهد پابرجا بمونه